Wielu wychowawców na całym świecie wybrało unikalny system Montessori do wspierania wczesnego rozwoju dziecka. Metoda nauczania Montessori zachęca dzieci do swobodnego dorastania, już od wczesnych etapów nauki poniżej pierwszego roku życia.

Rozwój dziecka wg Montessori.

Głównym mottem nauczania  jest: pomoc dziecku zrobić to samemu. Metodologia Montessori daje  pełną swobodę wyboru zajęć podopiecznym i ustala indywidualny tok nauki dla każdego, sprytnie prowadząc dzieci do samodzielnego rozwoju, zamiast próbować je na siłę zmieniać, z jednoczesnym poszanowaniem ich praw. Pomaga to łatwiej pokazać im swój potencjał twórczy i osiągnąć lepsze wyniki w rozwoju myślenia.  Metoda Montessori nie pozwala na rywalizację, ale główny nacisk kładzie na współpracę. W tej pedagogice nie ma powszechnie przyjętych standardów oceniania , zakazuje się też stosowania przymusu i kar.

Z obserwacji nauczycieli tej metody  wynika, że każde dziecko chce szybciej wyrosnąć na dorosłego, a ten cel może osiągnąć jedynie poprzez zdobywanie własnego doświadczenia życiowego. Dlatego nauczyciel pozwala dzieciom samodzielnie wybrać  rytm zajęć, który będzie dla nich najbardziej efektywny. Szkoła Montessori wyznacza sobie cele do niezależnych działań. Zadaniem nauczyciela jest wykorzystanie wszelkich możliwych metod w celu rozwinięcia samodzielności, percepcji dzieci oraz zwrócenie szczególnej uwagi na dotyk.  W procesie uczenia się nauczyciel jest neutralny i pełni rolę obserwatora, pomoże dziecku tylko wtedy, gdy dziecko poprosi go o pomoc. Maria Montessori prowadząc swoje badani i opracowując własna metodę nauczania doszła do następujących wniosków:

Każde dziecko rodzi się wyjątkowe; Wychowawca i rodzic powinien  jedynie pomagać dzieciom w osiągnięciu pełni ich potencjału, Nauczyciela powinna cechować cierpliwość,  powinien czekać na inicjatywę uczniów. Podstawowa zasady metodologii nauczania Kluczowa rola metodologii tkwi w idei samokształcenia. Rodzice i nauczyciele powinni określić, czym interesują się dzieci, wyjaśniając im  jak zdobywać wiedzę i stworzyć im odpowiednie warunki rozwojowe. 

Założenia tej metody nauczania: Niemowlęta mogą podejmować samodzielne decyzje bez pomocy dorosłych; Środowisko rozwojowe zapewnia dzieciom możliwości uczenia się; Nauczyciel interweniuje w procesie uczenia się tylko na prośbę dziecka. Nie ma potrzeby kształcenia dzieci w sposób szczególny, należy jedynie dostrzec ich unikalną osobowość Nauczyciel pomaga podopiecznemu zmaksymalizować jego wrodzony potencjał od urodzenia. Autokorekta: Dzieci powinny zwracać uwagę na własne błędy i próbować samodzielnie je rozwiązywać.

Przestrzeń prywatna: Ta zasada oznacza bycie świadomym swojego miejsca w grupie i zrozumienie, że każdy projekt ma swoje miejsce. Więzi społeczne: Metoda ta zaleca tworzenie grup z dziećmi w różnym wieku, aby młodsze dzieci otrzymały pomoc od osób starszych. Takie umiejętności społeczne sprawiają, że dzieci są pełne chęci dbania o swoich bliskich. Doświadczenie życiowe: Nauka poprzez zabawę odbywa się za pomocą prawdziwych artykułów gospodarstwa domowego. Podczas interakcji z innymi dzieci uczą się wiązać sznurowadła, ustawiać stoły itp.

W ten sposób mogą zdobywać przydatne doświadczenia życiowe od najmłodszych lat.